Richting Noordpool met Dixie Dansercoer

Verrek hoeveel koude kan een mens verdragen? Vanochtend heb ik mij als een kleuter moeten laten helpen bij het dichtdoen van de ritsen van mijn jas. Het lukte mij gewoon niet. De fijne motoriek is volledig verdwenen uit zeven van mijn 10 vingers. Het begon al na de eerste twee dagen met evenveel overnachtingen in ons tentje op de sneeuw en dat ondanks de vier paar handschoenen. Maar pas vandaag, na de derde nacht, is het écht behelpen. Dixie stelde mij echter gerust, het is (nog) geen ‘frostbite’ maar wel ‘frostnip’. ‘Frostbite’ zou betekenen dat (stukken) vingers zwart worden en dat je ze kwijt bent, frostnip betekent dat je vingers grijs worden en als het ware een soort blaar vormen zoals bij een brandwonde. Een relatieve geruststelling!

Nu kan men zich afvragen waarom doe je zoiets? Waarom trekt iemand een week richting noordpool met de bedoeling van in temperaturen tussen de -20 en -30° een paar mysterieuze ijsgrotten te gaan bezoeken? Wetende dat je hierbij zo’n 700 m hoog klimt door diepsneeuw, terwijl je heel je hebben en houden in een slede van zo’n 50 kg meesleept. Want eten en slapen doe je in tentjes op de sneeuw.

Ik doe het omdat ik een ‘motivational speaker’ ben!

Waarom ?

Als spreker die inspirerende voordrachten geeft, sta ik geregeld voor diverse groepen lezingen te geven in comfortabele venues met alles erop en eraan qua comfort en catering. Met die belevings-voordrachten motiveer ik mensen om slim om te gaan met veranderingen, geregeld de lat hoger te leggen, uit hun comfortzone te komen etc. Dus dacht ik laat ik nu eens ‘Walk my Talk’. Laat ik een keer bewijzen dat ik zelf achter mijn woorden en ideeën sta!

Waarom dan precies richting noordpool en niet de Sahara bijvoorbeeld? Wel Dixie Dansercoer is een van de sprekers die wij geregeld vanuit ons sprekersbureau afvaardigen voor bedrijfsevents en zo groeit er een band. Tijdens een van die ontmoetingen spraken we af voor een Polar-trainingsweekend in de Ardennen. En een aantal maanden later stond ik gepakt en gezakt in de luchthaven van Spitsbergen samen met negen andere avonturiers, inclusief Dixie, klaar voor onze expeditie.

Toen waren wij nog met zeven

Na een dagje acclimatiseren begon onze tocht, waarbij de eerste dagtrip vrij ‘horizontaal’ verliep. Duidelijk zo gepland door Dixie om hem de gelegenheid te geven eenieders capaciteiten in te schatten. Niet voor niks trouwens, want na de eerste nacht op de ijsvlakte in onze iglotentjes werden er al twee van onze teamleden gerepatrieerd vanwege vrieswonden. ‘Toen waren we nog met zeven’. Vanaf dan begon ook de klim, want ons einddoel, een reeks ijsgrotten, ligt op zo’n 700 m hoogte in de ‘spitse bergen’.

Nu constant klimmen terwijl je je eigen ‘pulka’ meesleept en je loodzware (maar wel erg warme) laarzen telkens dient op te tillen vanwege de diepe sneeuw, vraagt behoorlijk wat energie. Zeker voor iemand die zo goed als nooit aan sport doet (of deed?). En al vorderen wij slechts 10 tot 15 km per dag, we zijn allemaal bekaf wanneer we ‘s avonds onze tentjes rechtzetten en onze ‘adventure-pack’ maaltijden koken met gesmolten sneeuw. Na onze voedselreserves dan ook nog allemaal samen in één slede ‘down-wind’ opgeborgen te hebben vanwege de mogelijke ijsberen, vallen we dan ook elke avond allemaal als een blok in slaap.

Waardering voor het alledaagse

Nu zijn we dus terug op weg naar beneden. We hebben de grotten bereikt en uiteraard ook bezocht, waarbij we het allemaal eens zijn dat het zeker al de moeite meer dan waard was. Het feit dat we nu terug afdalen richting het basiskamp in Longyearbyen maakt ook dat we veel sneller vorderen. Op de steilere hellingen is onze slee zelfs sneller dan wijzelf. Ondertussen zoekt Dixie nog wat extra omwegen om ons te laten genieten van de prachtige decors.

De sfeer in de groep is nu ook heel wat relaxter. De ideale gelegenheid om een hoop extra foto’s te maken. In mijn geval te ‘laten’ maken want zelfs mijn gsm manipuleren lukt niet meer met mijn frostnip vingers. Wel zijn mijn handen nu een stuk warmer want uiteindelijk maak ik dan toch gebruik van de pakjes ‘handwarmers’ die ik voorzien had voor noodgevallen en dat is nu toch wel aan de orde.

Na onze laatste nacht op het ijs, spurten we als het ware terug naar ‘huis’ zijnde het basiskamp. Waar we in deze warme vorm van hotelaccommodatie, niet alleen een comfortabel bed, maar ook de luxe van keurig sanitair en normaal voedsel zullen terugvinden. De simpele geneugten des levens krijgen nu een aparte dimensie

Life starts where your comfort zone ends !

Wij zijn terug in de bewoonde wereld!

Heel onze ploeg is moe maar gelukkig! En zoals ik telkens in mijn voordrachten ook mee geef, hoe zwaarder de inzet, hoe intenser de voldoening als het doel uiteindelijk bereikt is. En ja, ik ben mezelf tegengekomen! Er waren momenten dat mijn ene voet voor de andere kwam zonder dat ik er zelf controle over had. Verstand op nul en gewoon verder worstelen, wetende dat het niet alleen om jezelf maar om heel de groep gaat. Een team dat op je rekent qua materiaalverdeling, tempo, opbouw en afbraak van de tenten en … zoals in mijn geval het dichtdoen van ritsen.

Zou ik het gedaan hebben als ik op voorhand wist wat het betekent?
‘Ja’! Omdat ik een duidelijk afgelijnd doel voor ogen had.
Of ik het weer terug zou doen?

‘Ja’, maar dan liever niet bergop. Nu wetende wat mijn fysieke beperkingen zijn, denk ik dat Dixie’s andere expeditie, een tocht over het per definitie horizontale Baikal meer, mij sterker aanspreekt. Hoe dan ook ik hou jullie op de hoogte!

Filmlink met TV verslag van deze expeditie: https://www.youtube.com/watch?v=N3TGSfKlXqg
Volledig foto-verslag van deze expeditie via de blogartikels 36 tot 40 via www.gastspreker-Harry.be
Zie ook www.harpo.be

Bekijk deze klant ook op Eventonline:

Presentatoren, animators, gastsprekers, keynote speakers, coaching – Harpo