Van 6 tot en met 14 februari ging Olivier Wauters, managing director van Eventonline samen met 12 klanten op expeditie naar Lapland. Dit was alreeds de tweede editie van #Micepedition, een teambuilding in het Hoge Noorden. Hieronder lees je Olivier zijn verslag.
Na lang ongeduldig te moeten wachten was het op 6 februari eindelijk zo ver! Twaalf enthousiaste klanten van Eventonline gingen samen met mij de barre koude in Lapland trotseren!
Na een vlucht van bijna 5 uur, landden we in Ivalo. Daar werden we opgehaald door een shuttle die ons naar ons hotel/basecamp bracht waar we speciale kledij kregen om de volgende dagen de barre koude te kunnen trotseren. We brachten ook onze slee’s (zogeheten ‘pulka’s’) in orde, kregen een briefing en vervolgens ons avondmaal. We wilden allemaal vroeg in bed kruipen zodat we de volgende ochtend fris en monter aan onze expeditie konden beginnen. Maar vlak voor we wilden gaan slapen, kregen we de melding dat het noorderlicht die avond zeer actief aanwezig zou zijn. Snel trokken we onze thermische pakken aan en zijn we met zijn allen buiten gaan kijken. Het noorderlicht was adembenemend mooi… We zagen het bewegen: groen, blauw en zelfs oranje! Onze avond kon niet meer stuk. We konden al terug naar huis gaan want we hadden het beste al gehad ;-). Het was spectaculair. Tijdens de rest van de expeditie hebben we geen noorderlicht meer gezien.
De groep werd in twee gesplitst. Groep 1 werd gedropt aan de Russische grens en groep 2 startte aan het hotel in de stad van aankomst.
De dagtochten bestonden gemiddeld uit 15 à 17 kilometer. Al ploeterend door de diepsneeuw trokken we onze slee van 30 à 35 kg mee in de richting van de eerste hut. Onderweg zagen we vooral natuur, sneeuw, bomen en af en toe en rendier. Zij waren ondanks dat ze bang waren, toch ook nieuwsgierig naar ons en als wij stilstonden, bleven ze ook staan om ons te bestuderen. Verder hebben we geen dieren gezien. In die kou zijn dieren weinig actief. De beren waren in hun winterslaap, de wolven zijn bang van mensen dus krijg je niet te zien. Af en toe zagen we een vogeltje maar meer ook niet.
Na een lange dag geploeter in de koude, kwamen we aan in een hut in the middle of nowhere. Deze hut was niet verwarmd. Er was geen elektriciteit, noch stromend water. We moesten de hut zelf warm maken door middel van houtblokken aan te steken in de kachel. Water hadden we door sneeuw te smelten en te koken. Enkele kaarsjes en onze hoofdlampen deden dienst als verlichting. In de kachel werd ons avondmaal klaargemaakt. Onze gidsen maakten het eten klaar. Ze maakten lekkere gerechten zoals met kip, zalm of pasta. Er was ook altijd soep. Het eten was diepgevroren en werd buiten gestockeerd. Wat we nodig hadden haalden we binnen en werd klaargemaakt.
We moesten ook meteen al onze spullen klaarzetten voor de volgende dag. We moesten echt samenwerken. Dat was uiteindelijk de essentie van de expeditie. Actief meehelpen met water halen, hout hakken, de kachel aanmaken, afwassen, etc. Het was belangrijk dat iedereen actief deelnam om alles vlot te laten verlopen. Na ons avondmaal kropen in onze thermische slaapzakken, om de volgende ochtend weer verder te trekken. Zo ging het er de eerste drie dagen aan toe.
De vierde dag kwamen we terecht in een veel grotere hut, waar we samenkwamen met de andere groep. We waren weer compleet. Ook hier hadden we gebruikelijke routine: spullen klaarmaken voor de volgende dag, kachel aansteken, sneeuw smelten, eten maken en op tijd ons bedje in.
De dag nadien gingen we voor het eerst een dagtocht maken zonder onze slee mee te moeten trekken. Dit was voor velen een grote opluchting. We trotseerden de nabijgelegen berg met een hoogte van bijna 800 meter. Boven kregen we een white-out en zagen we amper één meter voor ons! De groep moest dicht bij elkaar te blijven om zeker niemand uit het oog te verliezen om een desastreus einde te voorkomen. We namen boven nog een leuke groepsfoto en dan moesten we snel weer naar beneden om vrieswonden te voorkomen. Er was immers een felle wind die in combinatie met de kou, vrieswonden zou kunnen veroorzaken.
De volgende dag trokken de beide groepen in tegenovergestelde richting naar de volgende hut. Drie dagen later, op donderdag 13 februari, kwamen de twee groepen op het start-/ eindpunt weer samen. Daar mochten we eindelijk een heerlijke warme douche nemen. We hadden ons al 6 dagen niet kunnen douchen. De ontlading was groot. Tijdens het avondmaal werd er duchtig gesproken over alle ervaringen die we hadden beleefd. Iedereen was versteld van de mooie natuur, stille omgeving en de week zonder telefoon- en internet connectie. We waren volledig afgescheiden van de buitenwereld. Dit heeft op velen een grote impact nagelaten. De impact is puur mentaal, dat je alles moet loslaten wat je gewoon bent in het dagelijkse en professionele leven. We hadden geen internet… in het begin probeerden we nog connectie te krijgen, maar toen we doorhadden dat dat niet zou lukken, lieten we het los en vonden we het zelfs goed. Het bracht rust en iedereen was het er achteraf over eens dat dat een heel fijn gevoel was.
’s Avonds doken we met zijn allen de plaatselijke kroeg in en praatten we tot in de vroege uurtjes na over al onze ervaringen. Buiten dat dit voor velen een fantastisch avontuur en een zeer sportieve uitdaging was, was het voor de meeste deelnemers ook een zeer grensverleggende activiteit. Deelnemers kwamen zichzelf tegen, zaten er soms door, er waren momenten dat ze het beu waren, … Maar ze gaven niet op. De deelnemers waren behulpzaam, kwamen voor elkaar op en motiveerden elkaar. Kortom, een expeditie, een teambuilding, om trots op te zijn.
Alle deelnemers waren blij dat ze hebben deelgenomen. Het hoefde echter niet langer te duren dan een week. Het was namelijk een redelijk monotoon stramien, elke dag dezelfde routine en ook het landschap is redelijk monotoon. Mentaal zorgt dit ervoor dat je op een andere manier begint te denken. Je krijgt daardoor ook de kans om alles in je hoofd een plaats geven. Alle dingen waar je mee vertrokken bent, bepaalde problemen ofzo, zijn op het einde ook echt opgelost. En dat is een krachtig effect van deze expeditie.
Tenslotte wil ik benadrukken dat ik als ondernemer, naast het uitbouwen van een succesvolle onderneming, het fantastisch vind om een groep samen te brengen om samen plezier en leed te delen. Een groep motiveren om aan de andere kant van de wereld, volledig buiten de comfortzone, iets te gaan doen dat ze nog nooit hebben gedaan en wat velen waarschijnlijk ook nooit nog zullen doen. Heel trots ben ik hierop. Na de expeditie werden er onmiddellijk al plannen gesmeed om Micepedition21 te organiseren. Er is nog niets concreet maar we zitten nu al met 8 deelnemers! De aftermovie en de volledige fotoreportage zal te zien zijn op 2 april op ons jubileum event #Eventonline15 in de Handelsbeurs.
Olivier Wauters