Mo godverdomme vint toch. Zijn er nog andere woorden? Het laatste sprankeltje hoop van de eventsector werd zopas met een harde klap gedoofd. Ondanks alle aanpassingen en inspanningen zijn wij opnieuw het kind van rekening.

De nieuwe beslissingen – of eerder het gebrek daaraan – van het Overlegcomité doen pijn. Veel pijn. Als sector snappen we dat events niet voor hier en nu zijn, maar na alle opofferingen en inspanningen die we de voorbije veertien maanden leverden, hadden we op z’n minst op een perspectief gehoopt. Hebben we daar dan geen recht op? Wat moeten we nog meer doen?

We verenigden ons als sector, we offerden onze passie op voor de fysieke gezondheid van de maatschappij, we hebben steeds de hand gereikt, we stelden een relanceplan op, we kwamen innovatief uit de hoek, enzovoort. En waarvoor? We worden al veertien maanden lang aan het lijntje gehouden. Dit laatste Overlegcomité was de uppercut. Onze sector zit financieel en emotioneel aan de grond. We liggen K.O. in de ring en de handdoek om spreekwoordelijk te gooien is nabij. Wie helpt ons eindelijk weer overeind?